غیبت به معنای عدم شناخت است، نه به معنای ممکن نبودن ملاقات، نه به معنی ندیدن امام زمان (علیه السلام).
علامه مجلسی در بحارالانوار، در قسمت نوّاب اربعه و صاحب مکیال المکارم آورده اند که حسین بن روح سوّمین نماینده ی امام زمان (علیه السلام) می فرماید:« وَ اللهِ اِنَّ صاحِبَ هذَا الاَمرِ لَیَحضُرُ المَوسِم کُلَّ سَنَةٍ یَرَی النّاسَ وَ یَعرِفُهُم وَ یَرَونَهُ وَ لا یَعرِفُونَه.» : به خدا قسم آقا امام زمان (علیه السلام) هر سال در ایّام حج در مکّه، در عرفات، در مشعر، در منا حاضر می شوند. هر سال به مکّه مشرف می شوند. همه ی مردم او را می بینند، امّا او را نمی شناسند.
بنابراین، مردم مکّه و حاجیانی که به مکّه رفتند، همه امام زمان (علیه السلام) را در مکّه، در منا، در مشعر، در عرفات می بینند، لکن امام زمان را نمی شناسند. حاجیانی که به مکه رفتند بارها حضرت را در مکّه دیده اند. امام زمان را در ایّام حج چندین بار زیارت کرده اند، ولی نشناختند. پس خود این روایت می گوید: امام زمان (علیه السلام) در عصر و زمان غیبت قابل رؤیت، قابل دیدار و قابل ملاقات است. مردم حضرت را می بینند ولی امام زمان (علیه السلام) را نمی شناسند.
